Aesa

Ruim 23 jaar is ze in mijn bezit geweest. Aesa frá Strytubae, mijn IJslander waarmee ik kan lezen en schrijven. In mijn jeugd heb ik leren paardrijden en uren heb ik door de bossen gereden. Wat een goede herinneringen heb ik daaraan. Toen het als volwassene weer begon te kriebelen zocht ik een goed doorgereden bomvaste boscrosser en altijd zuiver töltende IJslander, zeg maar zo’n schaap met vijf poten. Het werd Aesa een net ingereden, zeer vlotte hittepetit die welgeteld al een paar stappen tölt kende. Ik viel als een blok voor haar. Haar sensitieve karakter, eenkennigheid en een flinke dosis eigenzinnigheid gaven de doorslag.

Leren tölten bleek voor ons beiden best een uitdaging. Omdat Aesa door haar bouw een voorkeur heeft voor draf en ik, niet gehinderd door enige ervaring met tölt, geen idee had hoe ik haar dat kon leren. Veel samen op les dus. Niet alleen leren tölten was nodig, maar vooral ook de fijne kneepjes van dressuur rijden hebben we samen geleerd. Springen kon ze verrassend goed voor een IJslander. De paardenmeiden die bij ons op zaterdag altijd kwamen rijden vonden dat natuurlijk geweldig. Ze bleek buiten bomvaster dan in de rijbak. Vooral in het voorjaar zat er altijd wel een kabouter in dat ene enge hoekje. Als ze dan weer alle kanten op vloog in de bak, ging ik juist met haar alleen naar buiten, om aan ons gezamenlijke töltproject te werken. Dan was ze weer één en al werkwilligheid en heel gericht op de ruiter.

Op haar 25ste ben ik gestopt met rijden. Ze werd zo langzamerhand een paard “uit drie stukjes” met een doorgezakte rug en het eronder rijden van de achterhand werd steeds moeilijker.
Je was een feestje om te rijden, dank je wel Aesa!

Zolske ← Vorige

Aftermoon Volgende →