Ros van Ooit

Het liefste paard van de wereld, Ros.

Een bonk goedaardigheid, 1,70 m hoog en 800 kilo.

Geboren in Het Land van Ooit, het pretpark waar de ridders nog echt vochten op hun stoere paarden om de hand van de jonkvrouw.

Ros kwam als 1 jarige slungel bij mij. Was al heel wat gewend qua drukte, want in het Land van Ooit fietsten ze altijd rond in het park met de paarden naast de fiets.

 

De eerste vier jaar van zijn leven mocht hij lekker opgroeien. Wandelen en eten, verder stond er weinig in zijn agenda.

Vanaf zijn vierde jaar heeft hij rustig kennis gemaakt met een zadel en wat daarbij hoort en vanaf zijn vijfde zijn we er op gaan zitten.

Het woord inrijden durf ik niet te zeggen, want dat was het niet. Het was er op gaan zitten en wegrijden, alsof hij nooit iets anders gedaan had.

Een heerlijk relaxed paard wat nergens van opkijkt.

Ros heeft in zijn leven nog nooit 1 stap verkeerd gezet, dat komt niet voor in zijn woordenboek.

 

Een tijdje later is hij beleerd om ook voor de wagen te lopen en we hebben heel wat mooie ritjes met hem gemaakt.

Ik heb mijn koetsiersbewijs met hem gehaald en hij mocht die dag ook het examenpaard zijn van nog een paar geluksvogels. Iedereen was geslaagd met hem natuurlijk.

 

Ros is vaak mee geweest naar grote evenementen. De Nederlandse Shire horse society presenteert het ras graag overal en Ros heeft vaak meegedaan.

Aan de hand, verkleed, voor de wagen, onder het zadel en met zijn vrijheidsdressuur-kunstjes liet hij menig hart sneller kloppen.

Hij kan ballonnen kapot trappen op commando, laat zich helemaal inpakken in een groot zeil, kan knielen, voetjes geven, kusjes geven en zelfs met zijn voorbenen op een blok gaan staan met 1 voet hoog in de lucht. En ondertussen heel stoer kijken.

 

Na zijn pensionering maakten we alleen nog maar rustige bosritjes met hem. Lekker stappen door bos en duinen, dat vond hij prachtig.

Hoe vaak hij op de foto is gezet door mensen onderweg…..

Busjes Chinese toeristen parkeerden haastig in de berm, iedereen sprong eruit met een camera en ik denk dat Ros misschien zelfs wel in China aan de muur hangt nu.

 

Je maakt Ros niet blijer dan met aandacht en knuffels. Op de evenementen stond hij altijd de hele dag vooraan aan het hek, met zijn grote hoofd tussen de groepen gillende schoolmeisjes. Die hem dan allemaal tegelijk aaiden. Dan had hij bijna een glimlach om zijn mond.

Als de andere paarden aan het eind van de dag dan moe werden en zich terugtrokken in hun paddock, bleef Ros vooraan aan het hek staan wachten op nog meer publiek.

 

Ros heeft ook vaak Sinterklaas opgehaald bij de boot en hem het dorp in gereden.

Met zijn hoofd tussen de achterste mannen van de drumband liep hij bijna in de maat mee.

 

Hij heeft heel wat meegemaakt in zijn leven, gelukkig alleen maar mooie en goede dingen.

We gaan hem enorm missen, maar weten dat hij bij menig bezoeker een glimlach zal opwekken met zijn ontwapenende manieren.