Rose

Rose kwam in het jaar 2002 bij ons wonen. Ik stond toen in een pensionstal in Ankeveen. Ze is geboren in Canada(Albertha) en haar vader Tommy Time is als jong paard van 8 jaar al overleden aan koliek.

We hebben haar gekocht bij een handelsstal waar volgens de handelaar alle paarden goed bereden waren en verkeersmak…?!?! Zeker op zo’n jonge leeftijd onmogelijk, en toch werd ik direct verliefd op haar en ging ze met ons mee naar Ankeveen. In de wei bleek al gauw dat Rose de leidende merrie wilde zijn en zag ik paarden uit de kudde regelmatig met bijt plekken uit de wei komen.

We hadden onze handen al gauw vol aan Rose en het opvoeden was een pittige taak. Elke dag naar stal en blijven oefenen met hulp van een goede vriendin, want ikzelf had nog weinig of geen ervaring omdat Rose mijn eerste paard was. Achteraf gezien had ik natuurlijk veel beter een volwassen paard kunnen kopen maar ja ze was er nu eenmaal en ze was me alles inmiddels.

Na een aantal jaar konden wij een huis kopen in Lage Vuursche en konden we haar aan huis neerzetten want dit was mijn grote droom. We konden zo vanuit onze stal het bos in een fantastische plek voor onze paarden. Ja inmiddels hebben we Xander onze fries erbij gekocht want mijn vader en ik wilde graag samen rijden en een paard alleen is uiteraard geen optie.

Rose werd in de omgang steeds toegankelijker mede omdat ze thuis stond waardoor je er veel vaker bent en op een leuke manier bezig kan zijn met je paard. Al gauw bleek dat Rose veel angsten had en mij met enige regelmaat van haar rug af gooide. Ik ben toen met hulp van een westernstal gestart met western rijden, lessen gaan volgen en leren freestylen ook om een nog beter contact met haar op te bouwen. Dit was een heel leuke periode en er bloeide een steeds betere band op tussen ons. Helaas kwam er al snel een einde aan deze mooie periode omdat Rose problemen begon te krijgen met haar gezondheid en dan vooral op fysiek gebied. Ze begon te struikelen waardoor we regelmatig bijna vielen samen. Al snel kwam ze in een kliniek in Wassenaar terecht omdat ze daar op dat moment in training stond. Al gauw bleek dat ze rugproblemen, een slechte knie, hoefkatrol en spat aan haar rechterachterbeen. Toen was ze nog geen 7 jaar. Op dat moment stort je wereld in en denk je nu is het klaar. Toch zijn we samen met de kliniek een behandelplan gestart. Met vallen en opstaan en een hele hoop dierenartskosten verder kwamen we weer zover dat Rose weer mee naar huis mocht en dat ze geleidelijk weer onder het zadel kon en dat we weer op konden bouwen om het bos in te gaan. Helaas ging dit ook weer met vallen en opstaan en heb ik op een bepaald moment besloten, na een flinke val op mijn rug, om niet meer op haar te gaan zitten. Ze was toen nog geen 8 jaar. Buiten het vallen om voelde het ook niet meer eerlijk om op haar rug te gaan zitten en bleef ik het gevoel houden dat ze pijn had en dit voelde niet goed. Ik kon haar toen zelfs nog omruilen met een paard in de pensionstal in Wassenaar omdat de  trainster inmiddels heel gek met Rose was geworden. Dit heb ik niet gedaan want Rose zat inmiddels in mijn hart en ik wilde haar ondanks alles niet kwijt.

Inmiddels hebben wij de stap genomen om naar Drenthe te verhuizen en Rose en Xander verhuisden uiteraard met ons mee. Rijden deed ik op Xander, onze fries, en ik genoot van Rose met het Freestylen en grondwerk. En zo heb ik mijn weg gevonden om toch op een leuke manier met haar bezig te zijn. Rose haar artrose bleef altijd een uitdaging en heb er alles aan gedaan om haar leven zo goed mogelijk te laten verlopen. Dit heeft veel verdriet met zich meegebracht maar we kwamen eigenlijk altijd wel weer tot een oplossing waardoor Rose inmiddels de leeftijd van 26 jaar heeft bereikt en heel eerlijk; dit had ik nooit verwacht en dat ze dan ook nog bij De Paardenkamp kan komen wonen. Ook dit is een droom die werkelijk is geworden. Hier ben ik dan ook heel dankbaar voor; het gemis is groot en dat valt me zwaar, maar ik gun onze paarden alle goeds en hoop dat ze nog een aantal jaren een fijn leven mogen hebben op deze mooie plek.

Rose heeft een grote plek in mijn hart en hier zal ze altijd blijven wat er ook gebeurt.

Bedankt lieve Rose voor de prachtige jaren; ik had ze niet willen missen.                                                                   

Otje ← Vorige

Ukimley Volgende →