Ukkie

Mijn vader en ik hadden al een paard, Jerommeke. Deze eigenwijs kwam op leeftijd en we wilden er wel een jonkie bij, zodat als Jerom met pensioen zou gaan, we met zijn opvolger verder konden.

Je kunt Jerommeke opzoeken op de website van De Paardenkamp: hij is hier ook met pensioen gegaan. Zoals je ziet was dat geen paard met een doorsnee uiterlijk. Ik heb daarom wel eens bij dressuurwedstrijden het commentaar gehad dat ik maar western moest gaan rijden, want dit paste niet in het beeld wat men bij dressuur wil zien. Dus het nieuwe paard zou in ‘Het Plaatje’ passen. Dat zou vast helpen met wedstrijden.

In het dressuur-plaatje passen doet Ukkie op de dag van zijn pensioen nog steeds. Maar makkelijk was hij niet. Hij was een stuk groter dan Jerommeke en gedroeg zich met z’n 5 jaar als een baby. Vandaar dat hij al snel niet meer met z’n echte chique naam Ulysses werd aangesproken, maar als de Ukkie. Hard rennen als je los bent en dan omvallen in de bocht: dat is Ukkie. Iets eten en dan je hoofd knetterhard stoten aan een balk: dat is Ukkie. De enige keer dat hij op hol sloeg in het bos en alleen naar huis rende ging alles goed, tot hij tegen het laatste verkeersbord aanrende en z’n tand los had. Wat een bloed: dat is Ukkie. Gelukkig bleef hij telkens verder ongedeerd.

Mijn vader en ik reden Ukkie om de dag. Dat kwam goed uit want zo was er altijd iemand voor hem, ook toen ik met “zwangerschapsverlof” ging en mijn vader met pensioen. Later hadden we 1 en daarna een team van vaste bijrijdsters om ons te helpen. Voor de bijrijdsters en voor mij was Ukkie niet al te makkelijk. Hij wist precies wat je zwakke plek was en gebruikte dat om onder een oefening uit te komen waar hij spierpijn van zou krijgen.

De band tussen mijn vader en Ukkie was heel sterk. Als ze reden waren ze soms echt één. Schrok Ukkie bij andere ruiters ergens van, bij mijn vader schrok hij nooit. Tot het einde van zijn leven heeft mijn vader twee keer in de week op Ukkie gereden. Dat zag er niet altijd spectaculair of mooi uit, maar Ukkie was door de training van mijn vader ook op Uk’s oude leeftijd nog in vorm, mooi gespierd en gezond. Als mijn vader op latere leeftijd wat onvast zat, dan corrigeerde Uk dat door tijdens het lopen zijn lijf er weer onder te brengen. Zo heeft mijn vader tot aan 3 weken voor zijn dood van Ukkie kunnen genieten.

De periode na het plotselinge overlijden van mijn vader hebben Ukkie en ik alles opnieuw moeten uitvinden. Uk miste zijn baas die hij al meer dan 15 jaar op zijn rug droeg. En ik, die altijd maar wat deed en niet streng hoefde te zijn, moest ineens aan de bak om Uk te laten luisteren en op te voeden.

Gelukkig bleef Ukkie de 3 jaren na het overlijden van mijn vader gezond en hebben mijn kinderen hun eerste, tweede en tigste ritje allemaal op zijn rug mogen maken. Het combineren van een jong gezin en een ouder paard werd wel steeds ingewikkelder zonder de steun van mijn vader. Ik had met mijn vader afgesproken dat Uk bleef staan op de stal waar hij stond tot hij naar De Paardenkamp kon gaan want Uk ergens anders met pensioen laten gaan, dat wilden we niet.

Toen er gebeld werd dat er een plekje was, was dat wel even slikken, maar ook heel welkom. We gunnen Ukkie net zo’n mooie oude dag bij De Paardenkamp als onze Jerommeke heeft mogen hebben. En we denken dat Ukkie ontzettend blij is dat hij vrienden kan maken en kan scharrelen en doen waar hij zin in heeft, onder het toeziend oog van de experts van De Paardenkamp.

Ugar Star ← Vorige

Ullkenney Volgende →